หาไม่ง่าก (ไม่ยากแต่ไม่ง่าย)

พี่น้องชาวไทยหลายคนรู้อยู่แล้ว แต่หลายคนยังไม่รู้ว่า ประเทศไทย คือ ประเทศที่มีเสน่ห์เฉพาะตัว มีเอกลักษณ์ที่ไม่เหมือนใคร

ผมอยากจะแนะนำความดีงามของประเทศไทย ในฐานะคนที่รักประเทศไทย และ คนที่มาจากต่างถิ่น หรือต่างดาวก็ว่าได้

ที่สำคัญ มุมมองแต่ล่ะคนไม่เหมือนกัน บางคนชอบ บางคนไม่ชอบ แต่โดยส่วนตัวผม ผมว่าประเทศไทย เป็นประเทศหนึ่งที่งดงามมาก

ก่อนอื่นต้องบอกเรื่องนี้ว่าทุกอย่างที่ผมเขียนไว้ในนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวผมล้วนๆ และ ไม่มีเจตนาไปว่าใครทั้งนั้น บางคนอาจไม่ชอบ หรือ ไม่เห็นด้วยกับข้อคิดเห็นผม ไม่เป็นไร คุยกันได้ ผมยินดีเสมอ แต่ขออย่างหนึ่ง คือ ขอความกรุณาทำความเข้าใจเรื่องนี้ก่อนที่จะอ่านด้วย

ผมเองไม่ได้เป็นคนที่รู้ทุกอย่าง แต่เป็นคนอยากรู้อยากเห็น และ ไม่ได้ตัดสินใจใครหรือเรื่องอะไร ว่าดีไม่ดี เพียงแค่มีข้อสงสัย หรือ มีขข้อสรุปในตัวเองแล้วปรากฎออกมาให้ฟัง

บางคนบอกว่า หากอยากรู้สิ่งที่ตนเองมีอยู่ มันมีค่ามากแค่ไหน เราก็ต้องออกไปดูโลกข้างนอกแล้วหันกลับมาดู ถึงจะรู้ หรือ ต้องสูญเสียไปถึงจะรู้

ผมว่าเขาพูดถูก แต่ผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องไปนอกประเทศและไปดูทั่วโลกแล้วกลับมาค่อยคิดก็ได้

สมัยนี้มีทุกอย่างให้ดูให้เห็นทางอินเตอร์เน็ต และ ทำให้เราตระหนักความดีของประเทศนี้ได้

อีกอย่างผมจะบอกให้ว่า บางอย่างเราไม่สนใจหรือไม่ได้ใส่ใจเลยไม่เห็นคุณค่าในตัวมันได้ แต่พอเพิ่มเติมความรู้นิดหน่อย มันก็จะทำให้เปิดตาเปิดหู แล้วให้เราอยากรู้เรื่องนั้นมากขึ้น และ มองคุณค่าในตัวนั้นได้และทำให้เรามีความสุขกับมันได้

ผมไม่ได้เกิดที่นี่ แต่โตแล้วค่อยมาอยู่ที่นี่ ผมเลยอาจจะมีมุมมองที่แตกต่างจากผู้คนที่นี่หรือเปล่า แต่มันไม่สำคัญหรอกนะว่า มุมมองผมกับคนอื่นต่างกันยังไง

คนที่มาเที่ยวไทยครั้งแรกจะว่ากันอย่างนี้

เข้ามาในประเทศไทยแล้วไม่ว่าใครก็ต้องได้รู้สึกในครั้งแรก คือ อากาศที่ร้อนจัดตอนออกจากสนามบินไปขึ้นรถกัน และ บางคนบอกว่า ได้กลิ่นทุเรียนด้วยในตัวอาคารสนามบิน (ตอนสมัยยังไม่มีสนามบินสุวรรณภูมิ) เขาจะรู้สึกชื่นใจกับการรับอากาศหรือกลิ่นเหล่านั้น เป็นอันดับแรกโดยเฉพาะคนที่มาจากประเทศที่กำลังเป็นหน้าหนาวอยู่ ทำให้เขารู้สึกได้ว่า “ถึงแล้วววววว ประเทศไทย”

คนที่อยู่ที่นี่ เรื่องปกติที่อากาศร้อนตลอดปี แต่คนที่มาจากที่อื่น การได้รับรู้สึกอาหาศร้อนแบบนี้มีค่าสำหรับเขา และ ทำให้พวกเขารู้สึกคุ้มค่าที่ลงทุนลงเวลามาเที่ยวที่นี่

พอขึ้นรถแท็กซี่ หรือ รถเมล์ รถไฟฟ้าก็ตาม สิ่งที่มองเห็นผ่านหน้าต่าง ทุกอย่างมีค่าหมดสำหรับพวกเขา ไม่ว่า รถถติด หรือ เห็นป้ายโฑษาณายักษ์ใหญ่ก็ตาม ทุกอย่างทำให้พวกเขาตื่นเต้นกันได้

โดยเฉพาะ วัดไทย เป็นจุดดึงดูดสายตาของชาวต่างชาติแน่นอน บางวัดเป็นวัดที่อลังการมากมาย หรือ มีสีสันมากมาย หรือ มีความสง่างามโดยไม่ต้องบอกอะไรแต่เห็นแล้วรู้เลยว่าวัดที่มีศักดิ์สิทธิ์

วัดไทย คือ เป็นสัญลักษ์ความเข้มข้นของวัฒนธรรมไทย สกัดความดีของประเทศไทยให้เห็นในตัววัดซะทีเดียวได้ ไม่ว่า งานฟีมือศิลปะ หรือ วัฒนธรรมผู้คนในวัด

บางคนก็มองแค่ภาพรวมไปอย่างเดียวแล้วบอกว่า สวย หรือ บางคนก็จะเดินเข้าไปดูทุกจุดแล้วบอกว่า สวย ไม่เคยเห็นวัดที่สวยแบบนี้มาก่อน หรือ ไม่เคยเข้าไปลึกขนาดนี้ด้วยซ้ำ

ที่หลายๆ ประเทศ พวกเขามัวแต่ทำงานไปวันๆ ห่างจากศาสนาของประเทศเขาหรือบางคนก็ไม่ได้นับถือศาสนาใดๆ ก็มี พวกเขาไม่เคยอยู่ใกล้ชิตกับศาสนาหรือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ขนาดนี้มาก่อนก็เป็นได้

ผมเองก็เป็นหนึ่งในน้้น และ เข้ามาดูแล้วประทับใจอย่างมาก พอกลับบ้านแล้วยังติดใจอีก

ยังไงก็สวย และ มีแต่งานฝีมือทั้งนั้น น่านับถือและได้รู้สึกศรัทธาต่อพระพุทธเจ้าของผู้สร้างวัดขึ้นมาด้วย ผมก็เลยขอยกเรื่อง วัดไทย ให้เป็นอันดับที่หนึ่งของประเทศไทย วันว่างผมมักจะไปดูวัดไม่ว่าที่ใดแวะไปดูทุกครั้ง โดยโชคดีของผม มีพี่หลายคนเคยพาไปที่วัดหลายแห่งแล้วทำให้หลงรักกับวัดไทยไป

ต่อมาก็ไม่พูดถึงไม่ได้ ก็คือ อาหารไทย มีชื่อเสียงและคนทั่วโลกรู้จักกัน

อาจบอกได้ว่า ทุกคนรู้จักอาหารไทย (ต้องบอกว่าบางคนรู้จกอาหารไทยก็จริง แต่เขาไม่รู้ว่าประเทศไทยอยู่ตรงในของเอเซียก็มี) แล้วก็รู้จักอาหารไทยไม่กี่อย่าง เช่น ต้มยำกุ้ง มัสมั่น ข้าวผัด คอหมูย่าง ต่างๆ แม้ว่าไม่กี่อย่างที่พวกเขารู้จัก แต่เขาก็ยังชื่นชอบและไปกินที่ร้านอาหารไทยในประเทศเขากันอย่างนิยมและดังมากเช่นกัน

ชาวต่างชาติที่อยู่เมืองนอก หรือ ชาวต่างชาติที่อยู่ในไทยบางคนอาจคิดว่าอาหารไทยมีไม่กี่อย่าง เพราะเขาก็รู้จักเท่าที่เขาเคยกินหรือเคยเห็นเท่านั้น บางคนที่เข้ามาอยู่ที่ไทย สักพักแล้วบอกว่าเบื่ออาหารไทยแล้ว ซึ่งจริงๆ เขาไม่รู้จักอาหารไทยพอ และ ไม่ได้โอกาสไปทานอาหารไทยหลักหลายชนิดก็ได้ ไม่มีใครรู้ได้หรอกนะ เขาอาจรู้จักแค่ ต้มยำกุ้ง ข้าวผัด ส้มตำ ไม่กี่อย่างเลยก็ได้ เพราะฉะนั้นอย่าเพิ่งรับคำพูดของคนอื่นเต็มๆ แล้วอย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่าอาหารไทยมันน่าเบื่อสำหรับคนต่างชาติ

เราควบคุมคำพูดของคนอื่นไม่ได้ แต่หากเรามีการแยกแยะในตัวเราเอง เราก็จะควบคุมความรู้สึกของตนเองได้ อย่าเพิ่งเสียใจนะพวกเรา

สมัยนี้ Social media มาแรงและทาง youtube จะมีริวิวอาหารทั่วโลกกันเยอะ มีคนสอนทำกับข้าวก็มีเยอะ ซึ่งน่าสนใจอย่างมาก แต่ในขนาดเดียวกัน รู้สึกว่าอาหารไทยมันลึกซึงมาก มากกว่าที่คิด มีหลายมิติถึงจะมีรสชาติอร่อยแบบนั้นออกมาได้ ต่างๆ นาๆ

นี่ขนาดผมทำกับข้าวไม่เป็นนะแต่ดูเยอะดูบ่อยจนรู้สึกแบบนี้ได้ ดูเหมือนหลายขั้นตอนจนทำให้รู้สึกยยุ่งยากก็จริง (คิดว่ายุ่งยากเพราะไม่มีความรู้ ทักษะ และ ฝึกฝนนั่นเอง จริงๆ ไม่ยุ่งยากเท่าไหร่ว่าไหม)

ในความเป็นจริง คำว่า "ยาก" มันมาจากมีความรู้ไม่เพียงพอนั้นเอง หากเราอนุญาตให้ตัวเองเติมความรู้ได้ เรื่อง ยาก เหล่านั้นก็กลายเป็นเรื่อง "ง่าย" หรือ "สนุก" ไป

หากมีเรื่องอะไรคิดว่ายาก ก็เติมความรู้และทำให้สนุกกับมันแล้วมีความสุขกันไปจะดีกว่า

ผมต้องสารภาพว่าสมัยก่อนผมไม่ชอบอาหารไทย แม้กะทั่ง ได้กลิ่นน้ำปลาก็ไม่ได้แม้แต่ซักนิด

ได้กลิ่นแล้วจะอ๊วก หรือ อาหารใดที่มีรสเผ็ดก็ไม่ชอบเลย กินไม่ลง ในขนาดเดียวกัน รักประเทศไทย รักวัดไทยแล้วยังจะมาเที่ยวที่นี่ แต่ไม่ยอมกินอาหารไทย

แต่ความเชื่อส่วนตัวของผม คือ หากมีสิ่งที่ตนเองไม่ชอบเยอะเท่ากับอมทุกข์ไปตลอด ควรจะลองและลองให้มากพอจนสิ่งที่ไม่ชอบกลายเป็นสิ่งที่ชอบ ชีวิตจะได้มีแต่สุขได้

ทุกวันนี้ผมขาดอาหารไทยไม่ได้ ต้องกินทุกวัน

ก่อนหน้านี้ผมกินอาหารอย่างเดียวโดยทำหน้าที่ "กิน" อย่างเดียว แต่มีบุคคลคนหนึ่งทำให้ผมสนใจเรื่องการทำอาหารไทย ซึ่งท่านคนนี้ คือ "หม่อมป้อม" นั้นเอง

สิ่งหนึ่งที่ผมชอบท่านเพราะพูดภาษาไทยที่เป็นภาษาไทย หมายความว่า เขาใช้ภาษาไทยถูกต้อง ไม่ใช้ศัพท์ที่นำมาใช้จากประเทศอื่นมากนัก และ พูดออกเสียงชัดมาก แล้วก็มีความรู้ด้านอาหารอย่างหนักแน่นพอที่จะสอนให้ผู้คน ซึ่งดึงผมเข้ามาในความรู้อาหารไทยมากด้วย

ในความคิดเห็นผม หรือ ใช้คำว่า เท่าที่ผมเห็นอ่ะนะ เพราะผมไม่ได้รู้จกเขาด้วยส่วนตัวเลย

ท่านเป็นคนตัวอย่างที่ดีต่อสังคมไทย เป็นผู้ส่งต่อเรื่องเกี่ยยวกับความดีงามของประเทศไทยซึ่งสิ่งที่ท่านส่งต่อคือ อาหารไทย แต่สิ่งที่ท่านสอนในการทำอาหาร คือ การมีความรับผิดชอบในสิ่งที่คุณทำ ต้องมีสติว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่

สิ่งที่ท่านสอนคือทำหาอารก็จริง แต่เนื้อหาที่ท่านสอนมันใช้กับชีวิตผู้คนได้หมดเลย ผมก็เลยนับถือท่าน

อีกคนหนึ่งที่ผมอยากจะพูดถึง คือ ไอดอลผมนั้นเอง "พี่เกี้ย" ในฐานะนักชิมและริวิวอาหาร

ชั่งมีความสุขที่เห็นเขากินอะไรก็อร่อย ทำให้ผมก็มีความสุขตาม และ พี่เกี้ย เขาน่ารัก ดีกับทุกคน (เท่าที่เห็นนะ) และ รักที่จะกินอาหารไม่ว่าอาหารแบบไหน

แล้วรายการเขาให้เรารู้ว่า เดี๋ยวนี้นิสัยคนไทยก็เปลี่ยนไป คือ ร้านที่ชื่อดังยังไง หากต้องรอนานมากมาก เราก็จะไม่รอ ยอมที่จะไปที่อื่น ไม่ต้องอร่อยขนาดนั้นก็ได้ นั่นคือ สมัยก่อน ว่าไหม

แต่สมัยนี้ ยอมที่จะรอ ยอมรอครึ่งวัน เพื่อชิมสิ่งที่เขาว่าอร่อยมาก หรือ ยอมรอเพื่อลงรูปเฟสต่างๆ ได้

พี่เกี้ยก็ยังใจดีรอ เพื่อให้เรารู้ว่าไปแล้วเป็นยังไง อร่อยจริงไหม แม้ว่าแอบกินเค้กหรือขนมหวานก็ตาม

(คือ เขาเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่แอบ แต่เปิดเผย) สิ่งที่ผมเห็นจากเขา คือ ควรหาความสุขกับตนเอง โดยมีจิตใจเป็นผู้ให้กับผู้คนและไม่เบียดเบียงใครด้วย

ผมยกตัวอย่างไม่กี่อย่างและไม่กี่คนเอง แต่สรุปแล้วหาความดีไม่ต้องไปที่อื่นแล้วค่อยกลับมาหา แต่ประเทศไทยนี่แหล่ะเต็มไปด้วยความดีและความงดงาน หาจากใจตัวเราเองและคนรอบตัวได้

หากที่ไหนเคยไป แต่แนะนำให้ไปอีกครั้งครับ รอบนี้ไปแล้วเห็นอะไรมากขึ้น ได้ยินอะไรมากขึ้นก็ได้ มันเป็นอะไรที่น่าตื่่นเต้นเหมือนกันนะ